Matce po trochu robiło się smutno. No bo jak to tak? Człowiek, mając dwóch synów, cieszy się na te wszystkie książki o kosmosie, na poznawanie świata dinozaurów, na rycerzy, Indian i piratów. A tu nic z tego. Tylko muzyka, cyferki i pociągi. Nic tylko muzyka, cyferki, pociągi. I tak w kółko. I w kółko. I w kółko. …
I znów zagościła u nas magia.
Z Biegunów przenieśliśmy się wprost do Świata Tropików. Niezwykle prostą, oszczędną, ascetyczną wręcz formę zastąpiły na chwilę karty pełne bogactwa, rysunkowego przepychu, wypełnione aż po brzegi bardzo drobnymi detalami, niezwykłymi szczegółami. Mroźne zimowe powietrze, krainę pustki i arktycznych wiatrów porzuciliśmy na rzecz lasów deszczowych kipiących życiem, bogactwem form i kolorów. I znów zajęliśmy się kreowaniem świata. …
Zadymka. Miętus skacze radośnie po łóżku. Pada śnieg! Pada śnieg! Mamusiu pójdziemy na sanki? Początek marca. Od dwóch miesięcy sanki czekają w pogotowaniu na balkonie. Bezczynnie.
I codziennie słyszę pytanie – mamusiu, kiedy pójdziemy na sanki? Jak tylko spadnie śnieg. No więc w końcu pada. Wyglądamy za okno. Szaro, mokro, paskudnie. Jedna wielka breja. Jest za ciepło, żeby śnieg mógł się utrzymać. Miętus smutnieje. A Matce serce się kraje. …
Żyrafa ma 45 centymetrowy język (połowa długości ciała Miętusa!). Są takie psy (jenoty), które zapadają w sen zimowy i nie potrafią szczekać. Guziec (z szacunku do darów ziemi?) je na klęczkach. A porusza się na nadgarstkach, biedak. Żyjący w głębinach latarenkowiec potrafi świecić w ciemnościach – żółtozielone światło wytwarzają bakterie żyjące w narządzie pod jego okiem. Latarenkowiec zaś może „włączać” i „wyłączać” to światło, wykorzystując klapę ze skóry. Ale ja i tak najbardziej lubię żeglarza portugalskiego – ten mały dziwak wygląda i funkcjonuje jak jedna istota a składa się z kilu organizmów, które współdziałają. Niektóre z nich są odpowiedzialne np. tylko za rozmnażanie. Ci to dopiero mają życie 🙂 …
Dwie i pół godziny. Kawałek życia. Dokładnie tyle siedziałam dziś na najnudniejszym na świecie spotkaniu. No więc siedzę i rozglądam się dookoła szukając wzrokiem bratniej duszy, która cierpi co najmniej tak bardzo jak ja. Nic z tego. Wszystkie głowy pochylone. Co pilniejsi notują. Zadają pytania. Spoglądają na slajdy rzucane na ścianę. A ja już nie mogę. No bo ile razy można słuchać tego samego? Ile można patrzeć przez okno za którym widać tylko chmury przesuwające się po coraz ciemniejszym niebie? Nie mam przy sobie komputera więc nie mogę udawać, że robię notatki a tymczasem nadrobić zaległości czytelnicze w necie. Obgryzam długopis i marzę bez sensu, automatycznie, po zadrukowanych kartkach papieru. Żeby tylko nie zasnąć, żeby nie zasnąć. Jakieś pytanie z sali wyrywa mnie z letargu. No tak, znowu zamalowałam długopisem wszystkie a, o, e, b i p. Zawsze ta robiłam, od dzieciństwa. Szkoda, że nie mam przy sobie chociaż jakiejś książki do kolorowania. Ale przecież i tak nie wyciągnęłabym takiej książki na oficjalnym spotkaniu. Ech życie, życie. …
Dawno dawno temu Matka oszalała. Stało się to w zamierzchłych czasach. Gdy w sklepach były gołe półki. Gdy każde dziecko marzyło o chińskiej gumce. Gdy szczytem szpanu były wypukłe naklejki, a pachnące niemieckie kolorowe długopisy i odblaskowe flamastry stawały się obiektem westchnień całej klasy. Wszyscy czytaliśmy w tych czasach to samo – najpierw „Misia”, potem „Świerszczyki” i w końcu „Płomyk” lub „Płomyczek”. Lata to były 80-te. …
Mój dom zamieszkały potwory. Czają się wszędzie. Tkwią pod samą powierzchnią. Czyhają w każdej szczelinie. Chroboczą, chrupią, szeleszczą i chrzęszczą. Migają rzucanymi przez nas cieniami. Drwią z nas w żywe oczy i z ironicznym spokojem przyglądają się naszym bezowocnym wysiłkom by je wytropić. I nie chodzi tu wcale o Bachory-Potwory. …
(Millie Marotta, fragment Wprowadzenia).
…