Mój dom zamieszkały potwory. Czają się wszędzie. Tkwią pod samą powierzchnią. Czyhają w każdej szczelinie. Chroboczą, chrupią, szeleszczą i chrzęszczą. Migają rzucanymi przez nas cieniami. Drwią z nas w żywe oczy i z ironicznym spokojem przyglądają się naszym bezowocnym wysiłkom by je wytropić. I nie chodzi tu wcale o Bachory-Potwory.

To żart. Potwór jest, ale tylko jeden. Zamieszkuje kąt w którym trzymamy pralkę. Nikt go nie widział, ale on jest, realnie istnieje. Żywi się skarpetkami. Zjada tylko po jednej z każdej pary. Nie ma znaczenia jak dużo i jak często skarpetki kupujemy. Po jakimś czasie i tak zostajemy z całą szufladą pojedynczych smutnych samotnych skarpetek. Więc potwór istnieje. Innego wytłumaczenia nie ma…

* * *

Miętus powoli wchodzi w wiek, gdy w życiu dziecka zaczynają się pojawiać potwory. Skąd one się biorą? Nie mam pojęcia. Nie czytamy mu książek o potworach. Nie ogląda bajek z potworami. I – biorąc pod uwagę, że do przedszkola chodzi dopiero od tygodnia – stamtąd ich chyba też nie przynosi.

Postanowiliśmy zadziałać z wyprzedzeniem. Z pomocą przyszła ukochana Miętusa – Kicia Kocia.

Kicia Kocia, nie mogąc zasnąć, co wieczór przeszukiwała razem z mamą swoje mieszkanie. I co wieczór upewniała się, że potwora nie ma. Nigdzie. Nawet maleńkiego.

Miętus słuchał i słuchał i słuchał. I coraz mniej Kici Koci wierzył. Kicia Kocia zaczęła tracić autorytet. Zaczęłam się niepokoić. Jak sobie poradzić z dziecięcymi lękami przed potworem? Co robić?

Rozwiązanie było tylko jedno: jak nie możesz wroga pokonać, spróbuj go pokochać. Niewinnie ośmieszyć, rozbroić, oswoić. I odebrać mu nimb tajemniczości.

* * *

Wielka pusta przestrzeń. I, gdzieś w głębi niej, zagubiony mały domek. Delphine Durand zaprasza nas do siebie. Ale od razu się zastrzega „Mój dom wygląda niepozornie. Mój dom nie rzuca na kolana. Naprawdę nic specjalnego”.

Wchodzimy z Miętusem nieśmiało. A tam…

Johny Zgroza gdziekolwiek się pojawi sieje zagrożenie. Antoni Kiszka nie ma podbródka a Berenika Kiełbasa szczerzy zęby. Megaohydna i Maksiszpetna patrzą na nas spode łba. Patrynio i Marynio zajmują się naprawdę strasznymi głupotami. Supergluć spuszcza manto niegodziwcom a pozostałe glucie spokojnie się temu przyglądają, w galotach albo bez.

Spoglądam niepewnie na Miętusa. Przygląda się wszystkiemu spokojnie, badawczo.

A potem zaczyna się wkręcać coraz bardziej.

Najpierw niewinny uśmiech. To tu, to tam. A potem zaczyna się chichrać na głos. Mi też trudno ukryć rozbawienie. Bo Śmierdzikula. Bo Gluciowaty Gluć. Bo handlarz brzydkich słów sprzedaje wielkiego głupola, któremu cuchną nogi. Bo w komnacie potworów siedzi ich całą zgraja – potwór włochaty, potwór lepki, potwór cuchnący i potwór, który nie gada z parówkami. I potwór głupi, złośliwy a do tego wąsaty.

Fajna kreska. Stonowane kolory. Dyskretny, nienachalny ale czytelny dla
dziecka i dla dorosłego humor. Mały kwadratowy format. Niewielka
książeczka wypełniona aż po brzegi.

* * *

„Mój dom” Delphine Durand to książka, która nie daje się jednoznacznie zaklasyfikować. Książka obrazkowa? Komiks? Książka z zadaniami zapraszająca dzieci do kreatywnej pracy?

Przypomina trochę patchwork. To chyba najlepsze określenie…

I nie wiem jak ją czytać. Przyzwyczajona do Mamoko i Ulicy Czereśniowej próbuję śledzić poszczególne postaci i ich historie. Trochę się udaje. Razem z Mustafem szukamy jego buta. Przyglądamy się Potargańcowi i jego problemom z czupryną. Poszukujemy razem z Panem Bławatkiem jego zaginionego kota. Ale tylko trochę…

Autorka raz po raz sobie z nas drwi. A raczej z naszych dorosłych schematów i przyzwyczajeń. Skromna okładka i kilka pierwszych stron zapowiadają spokojną oniryczną opowieść snutą jak mgła. A tymczasem, nagle, znienacka, niezapowiedzianie atakuje nas natłok elementów, wielość postaci. Szukamy narracji, nawet mikronarracji, ale jest ich raptem kilka. Większość postaci po prostu się pojawia. Na chwilkę. Poznajemy ich i dalej nic się nie dzieje. Jak w katalogu dziwnych stworów.

OK, myślę sobie, to taka książeczka do pośmiania się dla dzieci. A tymczasem pojawia się smutna postać, której nikt nie lubi i nikt nie zauważa. I pokój, w którym kryje się bezkres, wszystkie sny, których się nie pamięta, pomysły, na które nikt jeszcze nie wpadł i rzeczy, które być może istnieją aczkolwiek nie ma takiej pewności.

I to nie koniec naszych zaskoczeń. Książka-patchwork zamienia się w książkę z zadaniami do rysowania. Durand zaprasza dzieci do własnej twórczości. Ostatnie cztery strony zamienia małych czytelników w autorów.

Zamykam książkę. Patrzę na nią niezdecydowana. I sama nie wiem, co o tym myśleć.

Ale Miętus wie! Otwiera znowu i studiuje dokładnie Glucie. Znowu się śmieje. I znowu dopytuje. On jeszcze nie wie, że książka powinna opowiadać jakąś historię. On jeszcze nie wie, że powinna mieć jasno określonych bohaterów. On kupuje „Mój dom” w całości. Bez zastrzeżeń. Z uśmiechem na twarzy.

I dalej przerabiamy temat potworów. Oswajamy je. I już chyba trochę lubimy.

Ale i tak na wszelki wypadek wrzucamy wieczorem Potwory do Szafy 🙂

Wpis powstał w ramach projektu „Przygody z książką: