Podróż pociągiem z dzieckiem
czyli o stolikach chowanych w poręczach fotela i gadającej toalecie słów kilka
Matka pluje sobie w brodę, że te dzieci tak późno. Miętus ma dopiero 3 lata, Tedi niecałe półtora roku. A tu takie cuda przyjeżdżają do stolicy. Matka by chciała i na „Księgę Dżungli”, i na „Smoki”, „I noc bez księżyca”, i „Any-body”. Ale głupio jakoś tak starej babie pchać się samej, gdy coś dla dzieci specjalnie. Głupio tak zajmować miejsce dla małego człowieka przeznaczone, gdy własne małe człowieki za małe jeszcze.
Są takie rzeczy, których Matka nie jest w stanie zrozumieć. Dwudziestu spoconych facetów biegających za piłką i milionów przed telewizorami z piwem w dłoniach krzyczące „Dalej! Podaj mu! Co za ofermy! Z prawej go, z prawej! Jest, goooool!”. Jakby ktokolwiek mógł ich usłyszeć. Nabożnej czci jaką Tata Chłopców obdarza starą etażerkę, na której dumnie prężą skrzydła plastikowe samoloty. Co z tego, że sklejał je 25 lat temu. Nie wolno ich dotykać i już. Wszystkie takie same. Pokryte grubą warstwą kurzu,…
W ciągu dnia drzewa ciężko pracują. Zapewniają zwierzętom schronienie, dają cień i pożywienie ziemskim istotom. Ale gdy zapada zmrok, a wszyscy dzienni goście udają się spać, drzewa odkrywają swą prawdziwą naturę. Ich świetlne duchy nawiedzają świat.
I znów zagościła u nas magia. Z Biegunów przenieśliśmy się wprost do Świata Tropików. Niezwykle prostą, oszczędną, ascetyczną wręcz formę zastąpiły na chwilę karty pełne bogactwa, rysunkowego przepychu, wypełnione aż po brzegi bardzo drobnymi detalami, niezwykłymi szczegółami. Mroźne zimowe powietrze, krainę pustki i arktycznych wiatrów porzuciliśmy na rzecz lasów deszczowych kipiących życiem, bogactwem form i kolorów. I znów zajęliśmy się kreowaniem świata.
Zadymka. Miętus skacze radośnie po łóżku. Pada śnieg! Pada śnieg! Mamusiu pójdziemy na sanki? Początek marca. Od dwóch miesięcy sanki czekają w pogotowaniu na balkonie. Bezczynnie. I codziennie słyszę pytanie – mamusiu, kiedy pójdziemy na sanki? Jak tylko spadnie śnieg. No więc w końcu pada. Wyglądamy za okno. Szaro, mokro, paskudnie. Jedna wielka breja. Jest za ciepło, żeby śnieg mógł się utrzymać. Miętus smutnieje. A Matce serce się kraje.
Wracamy z przedszkola, Miętus ma całą buzię wysmarowaną dżemem. – Co jadłeś? Kanapki z dżemem na podwieczorek? – Nieeee. Z melasą. – Z melasą? Z jaką melasą? – dopytuje zaskoczona Matka. – No jak to z jaką? Z gluszkami! – Z gruszkami? – Tak!
Żyrafa ma 45 centymetrowy język (połowa długości ciała Miętusa!). Są takie psy (jenoty), które zapadają w sen zimowy i nie potrafią szczekać. Guziec (z szacunku do darów ziemi?) je na klęczkach. A porusza się na nadgarstkach, biedak. Żyjący w głębinach latarenkowiec potrafi świecić w ciemnościach – żółtozielone światło wytwarzają bakterie żyjące w narządzie pod jego okiem. Latarenkowiec zaś może „włączać” i „wyłączać” to światło, wykorzystując klapę ze skóry. Ale ja i tak najbardziej lubię żeglarza portugalskiego – ten mały dziwak…
Dzieci nam całkiem dorośleją. Nie wiem jak to się stało, ni kiedy. Tedi sam wyrzuca swoje pieluchy do kosza na śmieci i przynosi tacie kapcie (tak tak, dzieci już za młodu powinny być szkolone do pomagania rodzicom 😉 Zaś trzyletni Mietus, liczący do 30, odkrywa meandry poczucia humoru. Droczy się z rodzicami: wiesz co jest po jedenaście? Dwa! cha cha cha! I po chwili dodaje: to taki zarcik. pseciez po jedenaście jest dwanaście! Cha cha cha, no boki zrywać. Myślą…
– To jak! Robimy szopkę? – Dziadek Bronek spojrzał na mnie zza okularów. – Taaaaak! – krzyknęłam i z piskiem pobiegłam do jego pokoju. Dziadek wyciągnął wielki kawał styropianu i dwa małe nożyki. Spójrz, tu będzie podłoga, z tego zrobimy ściany, a z tych dwu mniejszych kawałków zrobimy dach. Patrzyłam onieśmielona jak spod pod jego palcami styropian zamienia się w mały domek. W pokoju unosił się silny zapach tytoniu i wody kolońskiej. Wszędzie dookoła porozkładane były prawdziwe skarby – kawałki…
Dwie i pół godziny. Kawałek życia. Dokładnie tyle siedziałam dziś na najnudniejszym na świecie spotkaniu. No więc siedzę i rozglądam się dookoła szukając wzrokiem bratniej duszy, która cierpi co najmniej tak bardzo jak ja. Nic z tego. Wszystkie głowy pochylone. Co pilniejsi notują. Zadają pytania. Spoglądają na slajdy rzucane na ścianę. A ja już nie mogę. No bo ile razy można słuchać tego samego? Ile można patrzeć przez okno za którym widać tylko chmury przesuwające się po coraz ciemniejszym niebie?…