– O, a nasze dzieci takimi kredkami rysują – mówi Pani Dyrektor opowiadając rodzicom kandydatów o przedszkolu. I tłum rodziców ciekawie nosy wścibia w małe wiklinowe koszyki, w których leżą dziwne kolorowe klocki.

– O! Ach! Suuuper! – kiwają twierdząco głowy rodziców nad owymi kolorowymi kawałkami czegoś pochylone. I każdy marzy, by to jego dziecko dostało się do tego najlepszego z najlepszych przedszkola. A skoro najlepsze przedszkole, to i kredki dla przedszkolaka na bank też najlepsze. Myślą pewnie te wszystkie pochylone głowy.

– Tym? – pyta ze zdziwieniem Matka trącając paluchem niezbyt wyględne brudnawe kolorowe cosie. Niezbyt to chyba wygodne do rysowania. I niezbyt piękne te kolory. Dziwadła jakieś i tyle. Przelatuje Matce przez krnąbrną głowę myśl. Przecież to kredek nawet nie przypomina.

* * *

Miętus do rysowania nie pałał miłością. Delikatnie mówiąc.

Pisać – tak, lubi, choć pisze znanym sobie tylko alfabetem. Malować farbami – uwielbia. Ale od kredek i flamastrów uciekał jak diabeł od święconej wody.

Matka martwiła się trochę. Mała ręka do rysowania nienawykła. Artykuły piśmiennicze źle trzyma a w tym wieku powinna już trzymać dobrze. I jak to będzie, jak Miętus do placówki opiekuńczo-wychowawczej pójdzie, a rysować nie będzie chciał. I jak to będzie z rozwojem jego prawej półkuli mózgowej. Zamartwia się Matka. I sposobem próbuje syna do rysowania zachęcić. A Miętus nie chce. A kredkę bądź flamaster trzyma tak:

* * *

Minęło pół roku.

– Mamo, porysujemy? – pyta Miętus któregoś dnia. Matkę zatyka z zaskoczenia. Czyżby to pozytywny wpływ owej najlepszej na świecie placówki opiekuńczo-wychowawczej, do której Miętus ochoczo od jakiegoś czasu pomyka? Matka patrzy i własnym oczom nie wierzy.

* * *

Niebieskie metalowe pudełko. Matka otwiera delikatnie wieczko i… zapachniało miodem.

W środku kolorowe prostokąty. Przypominają raczej kawałki plasteliny – myśli Matka. I wącha. Mmmmm…

– O! Moje kredki! Takie jak w przedszkolu – Miętus wyciąga łapkę i zabiera pudełko. Matka spogląda na syna i znów zatyka ją z zaskoczenia. Miętus bowiem kredkę trzyma tak:

Kredki-kostki robią u nas w domu niebywałą wręcz karierę. Bachory pokochały rysowanie. Zabazgrują pracowicie każdy wolny skrawek papieru. Zabazgrały całą ryzę, którą Tata przyniósł pewnego deszczowego dnia. Zabazgrały, ekhm, stolik i krzesła. Miętus próbował zabazgrać ręce Tediemu, a Tedi dla odmiany próbował kredkę zjeść (łatwo się domyślić, że Matka, cierpiąca na chroniczną hipochondrię i neurotycznie bojąca się wszelkich alergenów, pracowicie wydłubywała fragmenty kredki z dziecięcej paszczy a potem szorowała małemu gadowi zęby. Na szczęście nic się nie stało. Może więc gad nie ma na wosk pszczeli uczulenia?).

Kredki służą do budowania kolorowych wież, domów i mostów. Kredki służą do ustawiania ich w kolorowe szeregi (jak domino) i eksperymentowania czy popchnięcie jednej, spowoduje upadek całego szeregu. Kredki służą do malowania jajek na Wielkanoc – wychodzą boskie, niestety zdjęć nie pokażę, bo Bachory razem ze swym ojcem wszystko zjadły nim Matka się ogarnęła (inspirację Matka zaczerpnęła z bloga Myszki Agaty więc możecie tam sobie obejrzeć – KLIK). Kredki służą do miliona różnych prac plastycznych, wielu różnorodnych technik, których jeszcze nie zdążyliśmy wypróbować – KLIK, KLIK i KLIK. Ale przede wszystkim do rysowania.

No więc siedzimy sobie. Miętus rysuje. Matka, jak wariatka, wącha sobie kredki. A Tedi po cichutku porywa jedną, po czym chichocząc wniebogłosy ucieka przed ojcem, który próbuje mu ją siłą wyjąć z paszczy. I tak w kółko. I tak codziennie prawie. Wąchanie, rysowanie, uciekanie. Wąchanie, rysowanie, uciekanie.

* * *

Matka już kiedyś nieśmiało je na blogu pokazywała – KLIK.

Kredki – kostki woskowe Stockmar, bo o nich tu mowa, są w całości wykonane z naturalnych produktów, głównie z wosku pszczelego (stąd ten zapach! to nie jest jakiś sztuczny aromat tylko zapach prawdziwego miodu!). Nie porażają urodą w pierwszej chwili. Kolory wyglądają jakby były dość ciemne, a poszczególne odcienie – bardzo do siebie zbliżone. Nie dajcie się jednak zwieść pozorom! Barwy na papierze są przepiękne, mocno nasycone i urozmaicone.

Prostota sześciennej formy jest dobrze przemyślana. Rysując krawędzią uzyskujemy wyraźne, „ostre” i intensywnie kolorowe linie. Rysując całą powierzchnią – kolory delikatniejsze, idealne do wypełniania większych powierzchni (kto raz spróbuje namalować nimi niebo, zrozumie co mam na myśli). Woskowość sprawia, że poszczególne kolory łączą się ze sobą, przechodząc jedne w drugie i tworząc w ten sposób zupełnie nowe odcienie. Łatwo jest je podobno także zmyć – wosk rozpuszcza się w tłuszczu, więc wystarczy porysowany przedmiot przetrzeć szmatką lub wacikiem lekko nasączonym np. zwykłym olejem rzepakowym.

Nietypowy kształt tych kredek nie tylko pozwala rysować różnymi krawędziami i powierzchniami, ale przede wszystkim zmusza małą rączkę do prawidłowego sposobu trzymania. Miętus z Tedim rysuje, a Matka cieszy się, że ćwiczą obaj odpowiednie ułożenie swych małych paluszków i trenują mięśnie ręki, które potem tak potrzebne będą do pisania. Przyzwyczajenie drugą naturą 🙂 Obaj Chłopcy sięgając po „zwykłe” kredki trzymają je automatycznie także w poprawnej pozycji.

Testujemy je w domu od równo dwóch miesięcy. I choć używane tak intensywnie, niewiele ich ubyło. Matka, jak prawdziwy detektyw, odkryła jednak ich dwie wady:
– Pierwsza to taka, że drobinki kredek osiadają na nich przez co, po pewnym czasie, kredki wyglądają jakby były brudne. Jest na to jednak prosty sposób – ponieważ tłuszcz rozpuszcza wosk, wystarczy przetrzeć je wacikiem z odrobiną oliwy i znów wyglądają jak nowe
– A po drugie, ciężko je w Polsce dostać. Nie ukrywajmy, to produkt niszowy, tylko dla wtajemniczonych. Ciocie z Miętusowego przedszkola podpowiedziały, że kupują je u Myszki Agaty – KLIK, stąd pochodzi też nasz komplet. Nie wiem czy gdziekolwiek indziej w Polsce są dostępne.

* * *

– Mamo, zobacz, nalysowałem tatę – Miętus z dumą pokazuje swe dzieło.

– Acha, no fajny ten tata – mówi Matka ukrywając swą lekką konsternację – a te kolorowe kreski w tym kółku to co to jest?

Miętus patrzy zaskoczony – To jest mózg psecież, a to są taty myśli, widzisz?

I Matka sama nie wie, czy bać się przenikliwego spojrzenia syna, który myśli ludzkie podgląda, czy tego, że Tata w głowie ma chyba lekki chaos.

* * *

Matka widziała już różne kredki – kredki kamyki, kredki stożki, kredki trójkątne. Ale te kostki Stockmar to najdziwniejsze kredki jakie Matka widziała. I najfajniejsze zarazem. Świetne kredki dla przedszkolaka.

I ten zapach…

* * *

Kredki – kostki woskowe Stockmar. Do kupienia u Myszki Agaty